Verslag STAG-rit: De Zomer Begint, van zaterdag 15 juni 2024.
Na een week van veel regen en wind, waren de reacties van het thuisfront een beetje bezorgd: “Vergeet je je regenbroek niet, zijn je schoenen een beetje waterdicht?” Maar een blik op de Buienradar nam de zorgen weg. De regen zou vooral ‘s nachts en gedurende de vroege ochtend vallen. Het leek erop dat er droog weer zou zijn op de fietstijden, en dat pas aan het einde van de middag er regen zou komen. Het regende tijdens het lopen naar station Rotterdam. Maar tijdens de treinrit naar Sassenheim zag ik de lucht al opklaren.
Aangekomen bij het nieuwe startpunt: Kerkelijk Centrum ‘Het Venster” in de Westerstraat stonden alle tandems al klaar op de parkeerplaats onder het gebouw. Heel handig: een overdekte parkeerplaats. Een mooi ruimtelijk ingericht nieuw gebouw, met veel daglicht, en ingericht met warme houtkleuren. Het geluid in de ruimte is prettig en weerkaatst niet, wat fijn is voor enkele slechthorende fietsers. De achterrijders moesten even wennen aan de nieuwe looproutes in het nieuwe gebouw, maar na even ontdekken waar de trapleuningen zitten, en door mee te lopen van de ontvangstruimte, naar de koffie-balie, naar de wc’s – was dit snel weer vertrouwd.
Na de ontvangst bij Hans, kreeg ik mijn routebeschrijving en de tandemfietssleutel, en de naam van mijn achterrijder. Gezellig, ik was toebedacht aan achterrijder Maria een gezellige goede fietser met een ‘ingebouwde dieselmotor’ in haar benen. En dan ook nog op een elektrische tandem, dan is een beetje tegenwind geen enkel probleem. Dat is heel goed geregeld bij de STAG, veel tandems zijn met sponsorgelden geëlektrificeerd, met trapondersteuning dus. Daardoor is het mogelijk om ook voor ouder-wordende fietsers, zolang mogelijk mee te kunnen blijven doen.
Het verzoek aan de voorrijder is – als de achterrijder ook is gearriveerd – om dan gelijk even de tandem goed af te laten stellen: zodat het zadel en het stuur op de goede hoogte zit. De technische mensen van de STAG hebben dit snel voor elkaar. Mijn eigen zadeldekje zit er ook op, voor minder zadelpijn. De ervaring leert dat aan het einde van de fietsdag je toch je achterkant wat gaat voelen. Een schapenvacht-zadeldekje of gel-zadeldekje kan dan helpen. Mijn bidon met water zit in de standaard aan het stuur.
Kort voor vertrek – als alle fietsers de koffie of thee op hebben – heet Piet alle fietsers welkom en bevestigt maar even dat het vandaag ‘STAG-weer’ gaat worden. De lucht is open gebroken, witte wolken met blauwe lucht, flinke wind met zon tussendoor. Hij leest alle namen voor van alle tandem-duo’s. Dan weten alle achterrijders wie er allemaal zijn.
Een blik op de routebeschrijving leert dat de route 64 km lang is, en dat we eerst via Lisse naar Leimuiden gaan fietsen. Bij de vorige STAG tocht waren alle bollenvelden in bloei, en rook het lekker naar hyacint. Vandaag waren de mooie bolbloemen niet meer in bloei. Wel rook het lekker naar nat gras, en ruisten de boomtakken in de wind.
Ik fiets al lang mee, maar het was voor mij de eerste keer dat ik meemaakte dat bij het kort tegenhouden van het autoverkeer bij rotondes – om vloeiende oversteekmomenten mogelijk te maken voor de hele groep – een automobilist niet wou wachten en doorreed. Na het passeren van de laatste tandem, was er nog een ongeduldige automobilist die de nodige krachttermen de lucht in slingerde. Het ging gelukkig allemaal goed. Want dat is het mooie bij de STAG tandemtochten: als een zoevend naaimachientje zorgen Johan met zoon Michel, Piet en Hans – voor doorstroom-momenten bij het oversteken van wegen. En dat gaat altijd goed met vaak zwaaiende automobilisten die rustig wachten totdat de groep gepasseerd is.
Na een lunchpauze in Café Keijzer in Leimuiden ging de route verder met een omweg richting Leiderdorp. De wind was pittiger geworden, of het voelde zo omdat er nu veel gefietst werd langs groene weilanden met koeien en schapen, zonder beschutting. Ik was blij met de trapondersteuning knopjes op de tandem. En mijn regenjack was een handig windjack. De stroken land langs de akkerlanden en weilanden met bloeiende bloemen waren mooi om te zien en roken lekker. De waterlelies in de sloten klapten dubbel door de wind.
Het was prettig om weer even een sanitaire stop te hebben en iets lekkers te drinken – met een consumptiebon van de STAG – bij La Place Leiderdorp. Ik zag dat alle fietsers mooie verwaaide kapsels hadden. En bij de al aanwezige gasten van het restaurant zag ik bewonderende blikken zo van: “Dat zijn sportieve gasten zeg!”
Tijdens het laatste stukje van de route reden we van Leiderdorp weer terug naar Sassenheim. In de lucht waren nu wat meer zwarte donkere wolken te zien. Maar door de wind dreven de zwarte wolken snel verder in oostelijke richting. Er viel vooralsnog geen regen uit. Als voorrijder was het wel zaak om heel stevig het stuur vast te houden omdat de wind zo stevig was. Toen we de tandem weer onder de ‘Het Venster’ parkeerden was de conclusie dat we enorm geluk gehad hebben met het weer. Want toen we in ‘Het Venster’, van Marianne een drankje hadden gekregen, en door de ruiten naar buiten keken: toen regende het. Zoals altijd was er weer voor een lekkere warme maaltijd gezorgd. En na een mooie fietsroute, met goede gesprekken onderweg, met uitzicht op de Hollandse wolkenluchten – waren we allemaal van mening dat het goede fietsdag was geweest.
En op een appje van het thuisfront “Is het vandaag nog een beetje droog gebleven?” – kon ik reageren: “Ja hoor, het was typisch STAG-weer!”
Heidi Boer, voorrijder
Verslag STAG-rit: Prille Lente, van zaterdag 13 april 2024.
Het is moeilijk voor te stellen dat het afgelopen zaterdag zo prachtig weer was. Vooral als ik nu naar buiten kijk. Regen, regen en nog eens regen en ik typ dit een week later op dinsdag 16 april.
Maar van de regen, daar hadden we zaterdag de 13e geen enkele last van. Een lekker zonnetje, aangename temperatuur, ideaal fietsweer. Maria en ik hebben letterlijk een jasje uitgedaan.
Maar ik loop wat op de zaken vooruit.
We begonnen natuurlijk bij de Julianakerk met koffie en een bonbon. Johan is 60 geworden dus we hebben hem met z’n allen toegezongen. Ook mochten we drie nieuwe tandemers (Schrijf je dit zo? Bestaat het woord wel?) verwelkomen: Lindsey, Miranda en Wilfred.
Na het gebruikelijke afstelwerk aan de tandems en gepruts met fietstassen (Fietstassen en een bagagedrager met accu is geen goede combinatie.) konden we vertrekken. Maria en ik fietsten dit keer samen. Leuk, want ik had nog niet eerder met Maria samen op de tandem gezeten.
Als je niet iedere keer meefietst vallen sommige dingen je op. Inmiddels zijn bijna alle tandems uitgerust met trapondersteuning. Wat is dat ontzettend fijn met opstappen zeg. Het opstappen en wegrijden met 18 koppels is nog nooit zo vlot gegaan in mijn herinnering.
We hadden een perfect uitgezette tocht. Ik denk dat we alle bollenvelden tussen Sassenheim, Noordwijkerhout, Lisse, Hillegom, De Zilk en Vogelenzang wel geroken en gezien hebben. De meeste narcissen zijn al uitgebloeid en verdroogd, hier en daar stond er nog een veld met hyacinten en die ruiken toch echt het lekkerst. De tulpenvelden zijn nu echt op z’n mooist. Ze staan allemaal in volle bloei. We waren trouwens niet de enigen die er op uit waren met de fiets. Veel mensen uit de streek maakten ook een rondje langs de velden. Ook staan er in De Zilk en Lisse bloemenmozaïeken met hyacinten, dat trekt ook nogal wat volk.
Toch hebben we lekker door kunnen fietsen. Johan met zoon Michel, Piet en Hans zorgden voor vloeiende oversteekmomenten. We konden lekker doorrijden. Als een stel jonge honden reden ze van achter steeds naar voren in de rij om voor een vlotte doorstroming te zorgen en de auto’s tegen te houden. Dat werkte heel goed. Ik heb de STAG-bus geen moment gemist. (Ik denk dat dat ook niet handig was geweest met de bollendrukte.)
Ter hoogte van De Zilk, aan de Leidsevaart, was er een lekke band, precies op een mooi plekje tussen de bollenvelden. Terwijl die snel werd gerepareerd werd was er even tijd voor foto’s voor het thuisfront en een koekje hier en daar. Zoals gewoonlijk zijn voor toeristen niet alleen de bollenvelden een bezienswaardigheid, ook een grote groep tandems is ook de moeite waard om gefotografeerd te worden. Na de noodreparatie konden we verder fietsen naar Hillegom voor de lunchplek naast de Maartenskerk, waar Marjan en een andere dame al op ons wachtten met tomaten- en groentesoep. Dit was ook weer prima verzorgd, prima geregeld en na een gezellige lunch konden we weer verder fietsen.
De net geplakte band was ondertussen ook tijdens de lunchpauze door Jacques vervangen door een nieuw exemplaar, dus wij konden weer zorgeloos verder met de tocht. Alsof er niets was gebeurd.
Het tweede stuk van de tocht voert ons langs Vogelenzang. We fietsen hier op een van de mooiste weggetjes in de streek. (Vind ik dan). Lang geleden werd hier de eerste Nederlandse Wereld Jamboree gehouden. (Het Panneland, een van de ingangen naar de Waterleidingduinen hoorde bij het terrein. Op het huidige parkeerterrein was de kampvuurplek.)
Een plek die uitnodigt tot zingen (“Kom mee naar buiten allemaal, dan zoeken wij de wiele, wiele, waal. En horen wij die muzikant, is de zomer in het land.”) Het zingen bewaren we tot we weer terug zijn in Sassenheim trouwens. Daarover later meer.
Na Vogelenzang een rondje richting de Oude Duinen. In het noorden van Hillegom, tegen Bennebroek aan, ligt nog een van de laatste duinen van Hillegom: Het Lokhoksterduin. Duin dekt de lading volledig, want het is ook echt maar één duin. Je merkt een lichte stijging richting de spoorwegovergang. Hier rijden de treinen van Haarlem naar Leiden.
Bloembollentelers kwamen erachter dat bloembollen het best groeien op zandgrond. Daarom zijn er vroeger stukken duin afgegraven voor de bloembollenteelt. De weg ligt hier veel hoger dan de bollenvelden die dus afgegraven zijn. Duinen en bollenvelden horen dus bij elkaar. (Alhoewel dat tegenwoordig met nieuwe technieken niet meer geldt. Er komen steeds meer bloembollenvelden in de Haarlemmermeer dat alleen uit kleigrond bestaat.)
Na het onderste rondje van de 8, eerst nog een drankje bij de KWJ in Hillegom en daarna weer terug naar Sassenheim. Onder het genot van een drankje is het tijd voor een praatje en aan onze tafel gezang. Karien haar zus wordt binnenkort 70 en ze zoekt naar een goede meezinger om een goede tekst op te maken. Het lied moet te zingen zijn voor Nederlanders en Fransen. (Want daar woont ze.) Lex, Maria, Kees, Gerard en ik helpen haar graag. En vooral Lex lijkt wel een levende jukebox; de ene na de andere meezinger rolt eruit en we zingen uit volle borst mee. Ik ben benieuwd op welk lied de keus is gevallen, een Nederlands lied of een Frans chanson?
Na het, zoals altijd, heerlijke eten is het nog tijd voor wat mededelingen.
- 15 juni is er een tocht in Schoonhoven, maar iedereen die aanwezig is gaat voor de STAG-tocht heb ik begrepen.
- 29 juni is er een snelle tocht.
- Frieda gaat op 19 april een nacht fietsen voor het goede doel. Of we haar willen sponsoren. Dat willen we allemaal wel blijkt en Frida haalt 100 euro op.
Daarna nog een kopje koffie en het is tijd om weer richting huis te gaan.
Het was weer een zeer geslaagde dag. Iedereen bedankt voor de gezelligheid.
Bedankt voor het organiseren, het was weer top en tot de volgende keer!
Christien Bergman, voorrijder.
Verslag STAG-rit: De Paden Op …, van zaterdag 9 maart 2024.
Huppelend de stal uit de paden op.
(verslag eerste fietstocht Stag 9 maart 2024)
Als de koeien die na een winter op stal niet meer langer kunnen wachten om de wei in te springen. Zo was de sfeer onder de 42 fietshelden die zich op deze negende maart op de Julianalaan verzamelden om weer de paden op te gaan. En ze waren er allemaal de vertrouwde namen, Greet, Armand, Maria, kees, de bariton van Guus en al die anderen. Fijn elkaar weer te zien na de winter. En de familie Cozijn was dit keer met drie personen vertegenwoordigd. De volgende generatie Cozijnen, Sandra, als voorrijder door vader en oom ingevlogen. En natuurlijk de vaste onvermoeibare Stag-crew: Jacques, Marjan, Hans en Piet in hun vertrouwde rol. En al de anderen die hun sloffen uit de schoenen lopen om ons het fietsen mogelijk te maken, sorry ben nu eenmaal een wanhoop in namen, ook jullie waren op post.
De één na laatste keer overigens op de vertrouwde plek op de Julianalaan. De mooie jaren-30 kerk en het sfeervolle zaaltje worden door de kerkleiding verpatst aan de begerige ontwikkellust der projectontwikkelaars, daarin gesteund door de gemeente Teylingen die daartoe het omgevingsplan aanpast. Tja zo gaat het, ontwikkelingen die niet te houden zijn. En zo is het ook een beetje bij onze Stag. De elektrificatie van de fietsvloot schrijdt voort. Gedurende de winterperiode zijn met een geldelijke gift in één slag negen tandems van een elektromotor voorzien door een daartoe gespecialiseerde ondernemer te Emmen. Dit keer nog maar vier gewone fietsen in de vloot van 21 tandems van vandaag. Twee waren de Santos fietsen, die zo slank en rank zijn dat ze bijna vanzelf gaan. En nog twee echte trappers, de Spartanen. Waarvan er één aan Marij en mij toebedeeld, fietsje nummer 3. En maar beuken, trappen en stoten om die wellustige elektro huppelende fietskoeien bij te houden. Hoewel. We zijn samen uit Amsterdam dus dat laten we natuurlijk niet gebeuren…
Maar beste bestuur van de Stag, doe mij een genoegen, geweldig al die accu fietsen, maar behoudt er ook nog een paar zonder.
Welaan ik praat te lang. Na al het gedoe van zadels stellen, banden op spanning pompen en het terugvinden van twee zomaar verdwenen fietssleuteltjes, stoven om kwart na elf de 21 tandems de wijde wereld in. Op weg richting Warmond. En het weer mocht er zijn. Klein briesje, lenteachtig, graadje of twaalf en droog garantie van de weerdienst. Stagweer noemt Piet dat.
Om toch ook nog een beetje het wintergevoel te houden, was er na rond 25 kilometer de lunch bij een schaatsvereniging. De IJs Vereniging Warmond (IJVW). Die, zo bleek met zichtbaar geplaatste oorkonden, maar liefst 45.000 euries van het Schipholfonds wisten te ontvangen voor een skeeler/schaatsbaan. Zo een baan waar ze dan in de winter met heel veel toewijding gietertje voor gietertje twee centimeter water op spuiten en dan hopen dat ze eerder zijn dan Zuidlaren, of Winterswijk. Ook wij fietsen onder de vliegtuig herrie. Dus Schiphol managers, wat dacht je van een paar fietsen voor de Stag. In ieder geval, IJVW-schaatsvrienden, dank voor de koffie en thee en hopelijk dat het de volgende winter lang gaat vriezen.
Nadat de rij plaslustige Staggers voor het sanitair der IJVW was opgelost, togen we weer op pad. Briesje in de rug, langs het eerste ontluikend veld narcissen richting Noordwijk. Maar vlak voor we daar kwamen was er na rond een kilometertje of vijftien de tweede stop van de dag. Bij Plein 6, een locatie voor mensen met een geestelijke en/of lichamelijke beperking. Prachtig, gelukkig dat je nog ziet dat de marktwerking onze zorg niet geheel heeft uitgekleed en dat er nog kwaliteit van dit soort instellingen is. Bijzonder snel stonden alle gevarieerde drankjes die werden besteld op tafel. Ook hier dank voor de ontvangst.
Daarna het laatste stuk van de tocht door de duinen en bij ‘rechtdoor’ naar Zandvoort, wij ‘rechtsaf’ de vlakte in. Windje vooruit en ook opeens een ruiter te paard, die bijna de eerste tandem van de sokken draafde. Maar het liep goed af en zo bereikten we allen in goeden doen, met tien na half vijf op de klok, de thuisbasis.
Tijd om de benen te strekken met een goed glas bier (de meerderheid), of wijn (de minderheid, waaronder ik en drie anderen). Meteen dus maar een hele fles genomen die op was toen het eten werd opgediend. Biefstuk schijfjes, met gebakken aardappeltjes in ham en zoals Piet aankondigde, gelardeerd met een soort groenteprut. Het was heerlijk en ook het toetje mocht er zijn.
En zo kwam er een einde aan deze eerste tocht ‘De Paden Op…’. Op 13 april trappen we verder en hopen we ons allemaal weer te treffen voor tocht twee. Stag-bestuur en alle mensen die altijd zo enorm hun best doen, dank voor de ook dit keer weer voortreffelijke organisatie.
Lex Hendriksen, achterrijder